Vasa inania plurimum sonant

Αυτό που βλέπουμε με την πρώτη ματιά είναι το δοχείο των πραγμάτων. Αναγνωρίζουμε έτσι το σκύλο μας, το αυτοκίνητο ενός φίλου στο δρόμο, την αγαπημένη μας μάρκα δημητριακών ανάμεσα σε δεκάδες άλλα στο ράφι της υπεραγοράς ή ένα συγκεκριμένο βιβλίο στη βιβλιοθήκη. Αναζητούμε δοχεία γυρεύοντας κατά βάθος τα περιεχόμενά τους. Ολόκληρη η βιομηχανία της κατανάλωσης βασίζεται στην προώθηση δοχείων που υπόσχονται να μας ανταμείψουν με το περιεχόμενό τους. Κι όσο βρισκόμαστε στον αντίποδα του Μεσαίωνα, όσο δηλαδή η ανανέωση και η πολλαπλότητα μας καθησυχάζουν δημιουργώντας μας τη ψευδαίσθηση της επιλογής, τόσο περισσότερα,  δήθεν διαφορετικά δοχεία συναντάμε.

Το περιεχόμενο δεν μπορεί ούτε να προσποιηθεί ούτε να αλλάξει. Αυτά αποτελούν αποκλειστικές ιδιότητες τους δοχείου το οποίο προσπαθεί συνεχώς να αρέσει, να μοιάσει σε μας, στις ανάγκες μας, στις προσδοκίες ή στις πεποιθήσεις μας. Γίνεται έτσι ο μεσάζοντας ανάμεσα σε μας και το περιεχόμενό του σε μια διαδικασία όπου το δοχείο πουλά και το περιεχόμενο πουλιέται.

Περιφέρουμε κι εμείς τα ανθρώπινα δοχεία μας στον κόσμο προσπαθώντας να πουλήσουμε το περιεχόμενό μας. Οι κοινωνίες μας γεμίζουν με πανέμορφα ποθητά δοχεία που τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία σχέση με αυτό που έχουν μέσα τους. Κι άλλα άδεια, κενά, που αντί να προσπαθούν να γεμίσουν, πασχίζουν μόνο να φαίνονται γεμάτα αφού κατά βάθος ξέρουν πως διανύουμε την εποχή του “είμαι ότι φαίνομαι”

Σου μιλάω αλλά δεν μπορώ ν’ ακούσω τη φωνή μου, παρά μόνο το θόρυβο που κάνουν οι λέξεις μου όταν πέφτουν μέσα σου…