Το πρώτο δοχείο….

«Είμαστε το διάγραμμα των λειτουργιών του κατοικείν στο πατρικό μας σπίτι και όλα τα άλλα σπίτια δεν είναι παρά παραλλαγές πάνω σ’ένα βασικό θέμα.»  (Γκαστόν Μπασαελάρ).

Όταν ένα περιεχόμενο μεταγγίζεται, όταν μετακομίζει εννοώ, από ένα δοχείο σε ένα άλλο, κουβαλάει άραγε μαζί του στοιχεία και μνήμες από το πρώτο του δοχείο; Υπάρχει το “πρώτο” δοχείο;  Εκείνο δηλαδή που μέσα του το περιεχόμενο αρχίζει για πρώτη φορά να αποκτά υπόσταση; Και πόσο μπορεί αυτό να επηρεάσει την μετέπειτα ζωή του περιεχομένου;

Κάποια περιεχόμενα δημιουργήθηκαν μέσα στο πρώτο τους δοχείο για να ακολουθήσουν κατόπι την πορεία τους περνώντας διαδοχικά από το ένα στο άλλο. Αυτά τα πρώτα δοχεία αφήνουν στο κάθε περιεχόμενο το μοναδικό τους αποτύπωμα. Ο χαρακτήρας του κάθε κρασιού αναδεικνύεται από τις συνθήκες φύλαξης του, από την ποικιλία του σταφυλιού, από την ηλικία του μέχρι και από το ποτήρι στο οποίο μας σερβίρεται. Όμως το βαρέλι ή οι συνθήκες του δοχείου εκείνου που φιλοξένησε τον μούστο στα πρώιμα του στάδια μέχρι αυτός να μεταμορφωθεί σε κρασί, έγραψαν μέσα του ανεξίτηλα τα βασικά στοιχεία του χαρακτήρα του.

Είναι αναμενόμενο το μυαλό όλων μας να πηγαίνει στο πρώτο μας “σπίτι”, στην υγρή ζεστασιά της μητρικής κοιλότητας. Τότε που ένα δικύτταρο έμβρυο ξεκινούσε την πορεία του προς το φως. Το πρώτο δοχείο της μήτρας καθορίζει το είναι μας όπως κι πρώτη αγκαλιά που μας κράτησε.

Έτσι και το σπίτι το πατρικό, που στους τοίχους του εγκλώβισε τις πρώτες αναμνήσεις μας. Προσλαμβάνουμε τον κόσμο με τον τρόπο που αυτό μας δίδαξε. Το μέλλον του περιεχομένου, όπως λέει κι ο  Μπασαελάρ, δεν είναι τίποτα άλλο από μια παραλλαγή στο βασικό θέμα του πρώτου του δοχείου.

Το περιεχόμενο αναζητά συνεχώς το πρώτο του δοχείο. Θυμάται και νοσταλγεί. Μήπως και το δοχείο τελικά θυμάται το πρώτο του περιεχόμενο;