Γέμισμα – άδειασμα

Για να θεωρείται ένα δοχείο ως τέτοιο θα πρέπει να πληρεί κάποια κριτήρια, και ένα από αυτά είναι  η δυνατότητά του να γεμίζει και να αδειάζει. Αυτό τις περισσότερες φορές γίνεται μέσα από κάποιους μηχανισμούς τηρώντας συγκεκριμένες διαδικασίες. Ο τρόπος που γεμίζει ένα ποτήρι είναι λίγο πολύ συγκεκριμένος όπως και ο τρόπος που γεμίζει με φαγητό το στομάχι μας και οι πνεύμονές μας με αέρα. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε όμως το ίδιο για τον τρόπο με τον οποίο γεμίζει η ψυχή μας χαρά ή το μυαλό μας ιδέες. Τα νοητά δοχεία μοιάζουν να μην έχουν συγκεκριμένο τρόπο γεμίσματος, τουλάχιστον όχι τον ίδιο για κάθε άνθρωπο. Με διαφορετικό τρόπο γεμίζει με έρωτα, με όνειρα ή με γνώσεις ο καθένας μας.

Υπάρχουν δοχεία που γεμίζουν και αδειάζουν από το ίδιο μέρος όπως μια μπουκάλα ή μια βιβλιοθήκη, ενώ σε κάποια άλλα τα δύο αυτά μέρη διαφέρουν. Ίσως να μπορούσαμε να μιλήσουμε και για σημεία εισόδου και εξόδου όπως οι πόρτες των δωματίων και των σπιτιών που χρησιμεύουν για να μπαίνουμε αλλά και για να βγαίνουμε από αυτά. Οι σωλήνες παροχής και αποχέτευσης ενός κτηρίου όμως, για να παραμείνουμε στην αρχιτεκτονική, είναι δοχεία που γεμίζουν και αδειάζουν από διαφορετικά μέρη.

Υπάρχουν δοχεία που αδειάζουν και γεμίζουν συνεχώς όπως οι φλέβες μας από αίμα ή οι δεξαμενές καυσίμων των οχημάτων. Σ΄αυτή την κατηγορία ανήκουν τα δοχεία τα οποία αποτελούν ζωτικό κομμάτι ενός ευρύτερου μηχανισμού στον οποίο το γέμισμα και το άδειασμα τους είναι απαραίτητες διαδικασίες για τη σωστή του λειτουργία.  Άλλα δοχεία γεμίζουν για να αδειάσουν μια φορά και να χαθούν για πάντα όπως τα κουτιά συσκευασίας ενώ πιο σπάνια συναντάμε δοχεία που δεν αδειάζουν ποτέ όπως είναι τα βιβλία τα οποία όσες φορές και αν διαβαστούν παραμένουν γεμάτα από το περιεχόμενό τους. Σκέφτομαι το μυαλό του Φουνές στο διήγημα του Μπόρχες που γέμιζε συνεχώς από αναμνήσεις αφού δεν μπορούσε να αδειάσει ποτέ. Κι όταν μια μέρα αποφάσισε να υπολογίσει όλα αυτά που θυμόταν ή καλύτερα που δεν μπορούσε να ξεχάσει, συνειδητοποίησε ότι στο μυαλό του υπήρχαν περισσότερες αναμνήσεις από όσες όλο το ανθρώπινο είδος από τη μέρα της ύπαρξής του!  “Το μυαλό μου κύριε Μπόρχες είναι σαν σκουπιδοτενεκές” είπε λίγο προτού ξημερώσει. “Ένα γεωμετρικό σχήμα πάνω σ’ ένα μαυροπίνακα, για σάς είναι εύκολο να το αντιληφθείτε. Εγώ όμως μπορώ να θυμάμαι το κάθε φύλο του κάθε δέντρου του κάθε δάσους και όλ’ αυτά να τα συγκρίνω με τα σχήματα που είχαν τα σύννεφα που έρχονταν από το Νότο το πρωί της 30ης Απριλίου του 1882.”