Απόψε μου λείπει ένα δοχείο και ένα περιεχόμενο

Πριν από λίγες μέρες σε μια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης, μια κοπέλα από την Αμερική έγραψε: “Εργάζομαι σερβιτόρα σε ένα εστιατόριο. Ένα σημείωμα που μου έδωσε στο χέρι μια πελάτισσα χθες βράδυ με έκανε να κλάψω πολύ”. Ακριβώς από κάτω υπήρχε η φωτογραφία μιας συνηθισμένης απόδειξης ταμειακής μηχανής η οποία στο πίσω μέρος της είχε ένα χειρόγραφο μήνυμα που έλεγε τα εξής: “ Με τα ρέστα από τα λεφτά που σου αφήνω θα ήθελα να πληρώσεις το γεύμα του νεαρού που τρώει στο τραπέζι στη γωνιά. Σε παρακαλώ μην του το πεις παρά μόνο όταν θα έχω φύγει. Μην σκεφτείς τίποτα πονηρό. Απλώς μοιάζει πάρα πολύ του γιου μου. Δεν πάει καιρός που τον έχασα και απόψε μου λείπει τόσο πολύ.”

Η συζήτηση που ακολούθησε μέσα από τα σχόλια των υπόλοιπων χρηστών έδωσε στο θέμα πολλές και διαφορετικές προεκτάσεις. Κάποιος αποφάσισε να εμπλουτίσει τη συζήτηση με άλλη μια σχετική  φωτογραφία. Στην εικόνα παρουσιάζεται μια νεαρή κοπέλα ντυμένη νύμφη, στα αριστερά της βρίσκεται ο γαμπρός και στα δεξιά της ένα άντρας που ηλικιακά θα μπορούσε να είναι ο πατέρας της. Ο κύριος αυτός, εμφανώς συγκινημένος ανασηκώνει το πέτο του κουστουμιού του και η κοπέλα με δάκρυα στα μάτια ακουμπάει την παλάμη της στο στήθος του. Η περιγραφή που συνοδεύει τη φωτογραφία δίνει νόημα σ’ αυτή την περίεργη σκηνή. Η Μητέρα της νύμφης είχε πεθάνει λίγους μήνες πριν το γάμο της κόρης της και η οικογένειά της άτυχης γυναίκας αποφάσισε να δωρίσει τα όργανα της. Ο ηλικιωμένος κύριος που η κοπέλα κάλεσε στο γάμο της και που τώρα στεκόταν στο πλάι της δεν ήταν άλλος από τον άνθρωπο στον οποίο μεταμοσχεύτηκε η καρδία της μητέρας της. Ακουμπώντας η νεαρή νυφούλα την παλάμη της στο στήθος του ένοιωθε την καρδιά της νεκρής μητέρας της ακόμη να χτυπάει.

Στην πρώτη περίπτωση με την κυρία στο εστιατόριο αυτό που τη συγκίνησε ήταν η εξωτερική εμφάνιση, το δοχείο. Η θλιμμένη μητέρα γνωρίζει πολύ καλά ότι ο άνθρωπος που βλέπει μπροστά της δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ο γιος της. Η σκέψη όμως ότι ένα δοχείο που μοιάζει με αυτό του γιου της θα μπορούσε να φιλοξενεί ταυτόχρονα και το “περιεχόμενο” του γιου της είναι πολύ πιο δυνατή από κάθε λογικό επιχείρημα. Δεν κερνάει το γεύμα στον νεαρό μόνο επειδή μοιάζει με το χαμένο της παιδί. Το κάνει γιατί πιστεύει ότι έτσι θα μπορέσει τουλάχιστον για μια στιγμή, έστω και σαν ψέμα να νοιώσει ότι κερνάει ένα γεύμα στο παιδί της που της λείπει πολύ. Το δοχείο μπορεί να μας ξεγελάει με τη δική μας συγκατάθεση. Η καλύτερα, μπροστά σε ένα υποκατάστατο δοχείο για κάποιο λόγο νοιώθουμε ότι μπορούμε να αφεθούμε να ξεγελαστούμε ότι περιέχει το αυθεντικό περιεχόμενο που εμείς θα θέλαμε έχοντας την ίδια στιγμή πλήρη επίγνωση αυτής της πλάνης.

Στην περίπτωση της νεαρής νύφης συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Εκεί συγκινεί το περιεχόμενο το οποίο, σε αντίθεση με το δοχείο, δεν μπορεί ποτέ να παραπλανήσει. Προκειμένου να νοιώσει το περιεχόμενο δηλαδή την καρδιά της μητέρας της, η νεαρή κοπέλα ακουμπάει το χέρι στο στήθος ενός άγνωστου ανθρώπου και συγκινείται. Δεν την απασχολεί το καινούργιο δοχείο στο οποίο βρίσκεται. Σημασία έχει το περιεχόμενο αυτό του δοχείου.

Έτσι κι εμείς λοιπόν. Κάποτε επιλέγουμε δοχεία που μας θυμίζουν κάτι με την ελπίδα να περιέχουν το περιεχόμενο που μας λείπει ή που έχουμε ανάγκη, ακόμη κι όταν γνωρίζουμε πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Κι άλλες φορές επιλέγουμε κατευθείαν το περιεχόμενο αγνοώντας εντελώς το δοχείο που το φιλοξενεί.