O χρόνος δε με προβλημάτισε ποτέ, ούτε ως άτομο ούτε ως καλλιτέχνη. Το γραμμικό κανάλι μέσα στο οποίο κινείται, εγκλωβίζει την αντίληψη και την αισθητική μας στο στενό κελί της λογικής, του αιώνιου εχθρού της δημιουργίας. Στην εποχή της κινούμενης εικόνας δε διστάζω να δηλώσω πως παραμένω προσηλωμένος στη στατικότητα. Μάλλον, γιατί αποτελεί για μένα τη μοναδική ελπίδα να δημιουργώ με τα έργα μου μικρές ρωγμές στη σιδερένια κουρτίνα του χρόνου.

Αντιλαμβάνομαι τα έργα μου ως απομεινάρια ενός γεγονότος, τεκμήρια μιας μεταφυσικής εμπειρίας που πάγωσε στο χρόνο. Η διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι μια ανασκαφή στο υποσυνείδητο της ανθρώπινης ύπαρξης. Σαν αρχαιολόγος, νοιώθω την ευθύνη να φέρω στο φως και να καταστήσω κοινά τα ευρήματά μου. Είμαι εκείνος που τα δημιουργεί και την ίδια στιγμή εκείνος που τα ανακαλύπτει. Θέλω τα έργα μου να διηγούνται την ιστορία τους. Θέλω ο θεατής να στέκει μπροστά τους προσπαθώντας να καταλάβει, ακόμη και μάταια πολλές φορές, ποιος, πότε και γιατί έφτιαξε αυτό το πράγμα. “ Κάτι συμβαίνει εδώ αλλά δεν ξέρω τι…” Η πιο ανατριχιαστική σκέψη μπροστά σε ένα έργο τέχνης. Με συγκινεί η ιδέα ότι κοιτάζοντας κάποιος ένα έργο μου μπορεί να ψιθυρίσει στο μυαλό του αυτή τη φράση.

Με ενδιαφέρει τα έργα μου να έχουν ένα “άχρονο” χαρακτήρα. Να είναι δηλαδή δύσκολο για κάποιον να τα τοποθετήσει χρονικά. Υπάρχει πιστεύω μια αισθητική πέρα και πάνω από τις τάσεις και τις μόδες των εποχών και αυτήν αναζητώ. Τον τελευταίο καιρό φλερτάρω πολύ με την ιδέα μιας “κβαντικής” τέχνης, που να έχει την ικανότητα να εμφανίζεται και να λειτουργεί εξίσου αποτελεσματικά σε διάφορους χρόνους ταυτόχρονα.

Δε με απασχολεί η πρωτοτυπία με την έννοια της καινοτομίας στα εκφραστικά μέσα. Αναζητώ παρόλα αυτά καινούργιες ματιές στα πράγματα. Δε μεταπλάθω το υλικό μου, δεν παιδεύω την ύλη και ούτε περνά από το μυαλό μου ότι μπορώ να της επιβληθώ. Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ τον κόσμο έξω από νοητές γραμμές και γεωμετρικά σχήματα αλλά αυτό είναι κάτι εντελώς προσωπικό. Όπως και εκείνη η πλατωνική αισθητική που έχει αποκρυσταλλώσει στο μυαλό μου και ορίζει μέσα μου την ιδέα της δημιουργίας ως μια διαδικασία αφαίρεσης.

Προσπαθώ να μη στέκομαι ούτε μπροστά, ούτε πίσω από τα έργα μου. Είναι γι αυτό το λόγο που υποχρεώνομαι πολλές φορές να τα βλέπω να χάνονται ή και να εξευτελίζονται χωρίς να παρεμβαίνω. Είναι μια δημιουργική ηθική που κάποτε υποσχέθηκα στον εαυτό μου και στην Τέχνη που υπηρετώ. Κοστίζει ακριβά και πραγματικά ελπίζω να αξίζει τουλάχιστον τόσο. Προς το παρόν με ταλαιπωρεί αλλά έχω ακόμη πολλά αποθέματα εμπιστοσύνης στο ένστικτό μου.

Θεωρώ τον εαυτό μου «βραδύκαυστο», κάτι που χαρακτηρίζει νομίζω και κάθε μου δημιουργία. Αναπτύσσομαι δηλαδή εξελικτικά στην πορεία μιας διαδικασίας επενδύοντας υποσυνείδητα στην επίγευση. Είναι για αυτό το λόγο εξάλλου που βιώνω κάθε εμπειρία μου περισσότερο ως διείσδυση παρά ως περιπλάνηση. Και αυτό που χάνω σε χρόνο το κερδίζω πάντα στο τέλος σε ένα είδος συσσωρευμένης συγκίνησης.

Κάθε είδος αυτοπροβολής με ταλαιπωρεί αφάνταστα και με απωθεί ως διαδικασία. Ακόμη και όταν γίνεται για τις ανάγκες ενός, ομολογουμένως απαραίτητου πολλές φορές, βιογραφικού σημειώματος. Η σκέψη ότι με κάθε μου απόπειρα κινδυνεύω να βουλιάξω στη μέθη ενός ναρκισσισμού, ήταν αρκετή για να με κρατήσει πολλές φορές μακριά από αυτή την επιλογή.